Η καπηλεία των αγώνων

Χαμογελάστε... κάνει τους δήμιους να ανησυχούν 

"Παινεύουν τους πεθαμένους για να θάψουν τους ζωντανούς"
Χαρίλαος Φλωράκης

 ... και ζει επειδή και για όσο θα τον κρατάμε ζωντανό στο μυαλό μας στις καρδιές μας και στους αγώνες μας.
Και αυτός και τόσοι άλλοι, με ονόματα γνωστά, και ανώνυμοι, μας έχουν μεταδώσει το αγωνιστικό τους DNA (μεταφορικά χρησιμοποιώ τον όρο) έτσι ώστε ο μοναδικός μας φόβος να είναι ότι μπορεί στα δύσκολα να μη καταφέρουμε να σταθούμε στο ύψος που στάθηκαν εκείνοι.

Όπως και αν έχει, ότι και αν πάρουμε από αυτούς μας δίνει μπόι, ακόμα και αν σαν τα παιδιά βαδίζουμε στις μύτες των ποδιών μας για να τους φτάσουμε.
 Όταν χαμογελάνε, ακόμα και λίγο πριν από το θάνατο, δεν είναι πως δεν φοβούνται μα είναι ότι δεν δειλιάζουνε, και μετατρέπουν έτσι το πεπερασμένο σε αιώνιο.
Το χαμόγελο αυτό δείχνει βεβαιότητα, τη βεβαιότητα ότι ο κόσμος πηγαίνει μπροστά, όχι από μόνος του, αλλά επειδή τον σπρώχνουν κάποιοι ανθρώποι πρωτοπόροι.

 Κι όπως περνάνε τέτοιες σκέψεις από το μυαλό σου, έρχεται ο Αλέξης Τσίπρας, για να καπηλευθεί για ακόμη μια φορά αγώνες που δεν συνάδουν ούτε με τη θέση του, ούτε με το χαρακτήρα του, ούτε με τις πολιτικές επιλογές και τα πεπραγμένα του.
Θέλει βλέπετε –μην έχοντας ο ίδιος και οι όμοιοι του κανένα τέτοιο περιεχόμενο- να μας πείσει με κάποιον τρόπο, ανέξοδο, ότι είναι αριστερός και ότι σχετίζεται με την ιστορία του Μπελογιάννη, του Καλούμενου, του Αργυριάδη και του Μπάτση...

 Στο λόγο που έβγαλε στα Εγκαίνια του μουσείου Μπελογιάννη στην Αμαλιάδα, ο Αλέξης Τσίπρας δεν αμέλησε να πει ότι οι αγώνες και η προσωπικότητα του Ν. Μπελογιάννη υπερέβαιναν τον πολιτικό χώρο στον οποίο ανήκε, δηλαδή το ΚΚΕ. Αυτό στην πραγματικότητα, δεν είναι κάτι που είπε για να τιμήσει τον Μπελογιάννη, αλλά για να υποτιμήσει το ΚΚΕ του χθες και του σήμερα, "παινεύουν τους πεθαμένους για να θάψουν τους ζωντανούς", που έχει πει και ο Χαρίλαος.

Σε κάθε περίπτωση, ο Μπελογιάννης και ο κάθε Μπελογιάννης δεν έχει την ανάγκη της καλής μαρτυρίας από τον Τσίπρα και τον κάθε Τσίπρα. Κρίμα όμως που ο Μεγάλος Μπελογιάννης δεν έζησε για να μεγαλώσει ο ίδιος τον μικρό Μπελογιάννη, ίσως αν γίνονταν έτσι, ο δεύτερος να μην παρέμενε μικρός...
Και όπως είναι άδικο να βαραίνουν οι αμαρτίες ενός γονέα τα τέκνα του όταν αυτά δεν έχουν πάρει τον ίδιο κακό δρόμο, το ίδιο άδικο είναι και να φωτίζουν τα ανδραγαθήματα των γονέων τα τέκνα τους όταν αυτά δεν έχουν πάρει τον ίδιο καλό δρόμο.

Όμως καμιά φορά τα τέκνα, τυχαίνει και να μαγαρίζουν τους αγώνες των γονέων, και αυτή είναι η περίπτωση του μικρού Μπελογιάννη.

Στην επιστολή που έδωσε για να διαβαστεί στα εγκαίνια -μιας και ο ίδιος δεν παρέστη- δεν είχε να πει έναν κακό λόγο για τους δολοφόνους του πατέρα του, όλο το μίσος και την αποστροφή του την έβγαλε εναντίον του ΚΚΕ, του κόμματος δηλαδή που ο πατέρας του υπεραγαπούσε και για το οποίο ρίσκαρε συνειδητά και έχασε τελικά τη ζωή του.

 Παράλληλα, ο μικρός Μπελογιάννης, δραστηριοποιούμενος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης,
δεν παρέλειψε να διαμαρτυρηθεί που 
το ΚΚΕ, δάνεισε μόνο για λίγες ώρες στο μουσείο το περίστροφο του πατέρα του.

Ας μάθει όμως -και να σταματήσει να μουρμουρίζει- ότι το όπλο αυτό βρίσκεται σε καλά χέρια, χέρια τα οποία όταν έρθει η ώρα θα το βγάλουν από το θηκάρι και θα το τιμήσουν αρματώνοντας με αυτό τους ταξικούς κοινωνικούς αγώνες. Κάτι που ο ίδιος μάλλον είναι πολύ αργά για να καταφέρει…

--- Λαγωνικάκης Φραγκίσκος (Poexania)

Από Σταυροβελονιά